Nje kujtim, mbetesh tani
eh, cte them tjeter valle
kur nuk kam me fuqi
mos ndoshta gjithcka ishte nje perralle
ku aktroja, une dhe ti .
Ndoshta une, pata 1 rol te veshtire
dhe pse kerkoja, drite ne erresire .
Ti kishe humbur besim, kerkoje shpetim
kishe humbur force, por nuk derdhje lot
vtm qeshje, dhe kur prisje vdekje
sepse nuk gjeje dot mbeshtetje .
Dashuria e shtirur,
ishte bere, si nje dite e zakonshme
ku njerez te prirur,
te dhuronin mirenjohje te perkohshme
sepse keqardhja nuk mungonte .
Nje dite ajo pushtoi
dhe familjen tende .
lumturia nuk mungoi
pasi dhe ti, me jeten tende, fillove te lozje .
Doje te ishe prape femije
ajo vajza e vogel, si shkendije, qe vezullonte .
Te visheshe nje dite, me flokte e debores
te lodroje plot jete, nen petkun e kurores .
E lodhur, e sforcuar, por me vullnet
vendosje ta ndryshoje kte kapitull, komplet .
Dhe pse, doje te ishe e vecante
te lundroje kundrra rrymes
por tu mblodhen gjitha dobesite
depertuan si cianur, pertej frymes.
U helmove, por jetove .
Rruges hase dike,
e gjete shume posht
fillove te luaje me te,
brenda teje, nuk ishe me bosh .
Pasi e zhyte dhe ate,
ne tunelin e ''dashurise"
brenda te cilit nuk dijle dot
pasi kalonte kufirin, ndjenja e kenaqesise .
Me ne fund, po lozje dhe ti
si te gjith, pa kufij .
Tani fillove, te merrje rendesi
dhe pse e ktheve me hipokrizi .
U pershtate me ne fund, me kte realitet,
ku gjithkush shtiret, per hesap te vet .