Flokët më ranë dhe u plaka,
Gjith kjo kohë që po kaloj,
Vite, vite, vite të tana,
Dhe akoma dot s’kuptoj.

Në ç’do festë të shkinis,
Mbushen portalet me urata,
I urojnë me gjith zemër,
Sreqen praznik moj brata.

Nga ju doli brata juaj,
S’ju bashkon as far e fis,
As gjuhë, komb dhe traditë,
Me ata bitë të shkinis.

Na kan shkel dhe malltretu,
Po na vrasin të torturu,
Mbushur burgjet me t’pa fajë,
Në qeli dergjen në vajë.

Shumë nga ne kan detyru,
Udhë të gjata me kalu,
N’katër anët për me shku,
Larg atdheut me jetu.

Ne të parët na kan thën,
Shkjaut besë mos me i dhën,
Besa tyre s’është hekur,
Shqipëtarin e do të vdekur.

Për shkinin nuk është krim,
Është një vepër për dëfrim,
Ta gjejn rastin, t’shuajn jetën,
Edhe ligji se do t’vërtetën.

Shkelin fëmi në Shkupin ton,
Plagët e rënda n’vdekje i çon,
Ngjarje të tilla edhe Ohri ka,
Kan lën prind dhe fëmi tu qa.

Kriminelët janë të lirë,
Pa dënim dhe pa mëshirë,
Bredhin porsi egërsirë,
Gjatë ditës dhe errësirë.

N’sheshin tonë në qytet,
Flamujt varë rend e rend,
Varur prapsht flamurin tonë,
Me kokën poshtë po valonë.

Edhe njiher vëllezërit e mi,
Rrini shokë por me kufi,
Shkjaut vëlla kurr mos i thir,
Se t’mer jetën pa mëshir.

Njërin sy gjithmon nga nuri,
Që t’na rrojë shqipja, flamuri,
Gjuha jonë aq e mir,
Edhe n’Ohër të jetë e lir.