Kujtimet e fillojnë udhëtimin e tyre të gjatë, në mendjen e njerëzve
dhe pushojnë kur arrijnë në zemrën e tyre.

Më kujtojnë lumin dhe rrjedhën e tij të çmendur,
për t'u bashkuar me detin.

Ashtu rrjedhin kujtimet dhe gjatë rrugës u japin ngjyrë syve;
ngjyra gëzimi, ngjyra trishtimi.

Gjatë rrugës u thonë buzëve të buzëqeshin,
të rrudhen, të zhgënjehen, të mërziten e prapë të qeshin.

Shpeshherë të dhurojnë një frymëmarrje të lehtësuar,
shpeshherë të lënë shijen e ëmbël,
shpeshherë të lënë një fije shprese të ndezur.

Ty të duket sikur janë kaq të largët,
sikur i përkasin një kohe kaq të largët dhe të shkuar tashmë,
por në fakt; shikoje ti po i ndjen,
ata janë këtu, në të tashmen tënde të furishme...

Sepse janë pjesëza përbërëse të jetës tënde,
të jetës së dëshiruar, asaj të jetuar, asaj të imagjinuar, asaj që e ndjen në çdo qelizë të trupit tënd tani.

Kujtimet janë këtu, janë me ty,
nuk të lënë vetëm, të duhen të mirët t'i kujtosh që ka edhe ditë me diell,
të duhen të këqinjtë për t'u kujtuar që pas shiut lind dielli sërish,
që pas lotëve lind një buzëqeshje e shkëlqyer,
që pas një largimi, ka një afrim,
që pas një harrese ka një njohje, që pas një ikje ka një kthim.

Ç'do isha unë pa kujtimet e mia?
Bosh.

Vetëm mos i lërë të bëhen lajtmotivi i ditës tënde,
kujtimet janë aty për të treguar, që çdo gjë e ka një zgjidhje,
që pas çdo pengese, gjendet një rrugicë të kalosh,
që në mes të një udhëkryqi do jetë një tabelë nga të dish të drejtohesh.

Kujtimet të ndihmojnë të ecësh përpara,
por kurrsesi që të të lënë të ngecësh në vend, e të mbash shikimin pak.

Nisu e ec përpara dhe përdori mirë kujtimet, mëso prej tyre.