Qetësia dhe heshtja ranë si nata, errësuan qiellin, i shuan yjet, më pushtuan mua.
Më mbuloi reja gri.
Nata shpatullave më hodhi mantelin e saj të ftohtë.
Ndjej ftohtë.
Shumë ftohtë dhe një heshtje mbytëse, një qetësi të qetë.
Yjet e shuar një nga një fshiheshin ku të mundnin, pas një reje a pas një peme.

Nuk ka as hënë.
Mungon drita sot.

Natë e errët.
Natë e heshtur.
Natë e përgjumur.
Natë e ftohtë.

Natë!

Me zjarrin e një shpirti të qetë, duta ta ndez këtë natë, jetë t'i jap..., por ajo hesht.
Është ajo më e heshtura natë.
Ëndrrat do t'i japin ngjyrë asaj.
Ëndrrat do e ngjallin natën, plot ndjenja.
Ëndrra do e shkëpusë shpirtin nga realiteti.
Do harrojë ftohtësinë, grinë, heshtjen dhe qetësinë.
Do kujtohet të jetojë, edhe në dimër, si në vjeshtë...

E ndërkohë... gjethja e fundit e vjeshtës … ra...!!!