Ti më njeh më mirë se bota dhe kur qeshem dhe kur qaj
Dhe kur helm më mbushet gota e pa shkak të nis e shaj,
Dhe sakaq kur them më fal, këtë e bëra pa dëshirë
Dhe kur ngutem dhe kur ndal më shikon me ca mëshirë.

Ti më di sa jam hutuar sa kjo botë më ngjan e çmendur
Di që armët s`kam në duar ta përzë këtë re të dendur,
Që na shfaqet përmbi koka e tinëzisht tutje të merr
Kur greminë më hapet toka kur parajsa ngjet në ferr.

Ti m`i njeh fjalët e trishta vinë kur pritjet janë të gjata
Dhe këmbanat sa të brishta kur të lodhur më zë nata,
Di që veten kam përmbysur tek poetët s`jam në majë
Edhe vjeshta vetullngrysur s`më pranon në shtrat të saj.

Ti më di në gjithë këtë jetë sa pa frikë i qasem drojës
Por tashmë kam shkelur vetë pelegrin në mes të Trojës,
Kur flaknaja djeg qytetin një strehim kërkoj këtu
Jo mbi varka të marr detin por tek qiejt e syvet tu…