Shqiponjë me thonj të mprehtë,
Zemër të gjërë bjeshke, të fortë guri,
Shetisja Kosovën me krahët të lehtë,
Si flutur me ngjyra të bukura Flamuri.

Mëmëligjet kisha ushqim të ngrohtë,
Me gjithçka të miat nuk kisha ftohtë.
Kisha mendje të qartë,
Shpirt që godet si tupani,
Durim, gjakftohtësi e forcë luani.
Kisha besën-besë, betim të prerë,
Bujari kombëtare plot me vlere.

Nga inati ngulcoja e flamurosur,
Nga urrejtja sytë shkrepetinin të vrerosur.
Kisha zjarrin ku kalisja veten si hekur,
Por kurrë nuk u shndrrova në një vjedull.
Ravijëzoja me krahë një hark si degë shelgu,
Shigjetoja qëllimet e bishës që sillte tregu.

Isha zë bilbili me gjuhë të ëmbël,
Zë i lumtur, i pafaj pranë farefisit,
Zë i pastër si Burimi i Pejës,
Në rrënjë e fortë të Trungut të Lisit...

Këtu, në parrajsen e ferrit,
Më mungon ngrohtësia e prehrit.
#Edhe ditën me diell ma mbulon terri,
Mbetem një bilbil që në fyt mu pre zëri!...