Herë e re vajzëronte përmbi metropol në drurë e gjinj vajzash prillin prilllëron

I thoshte arixhiu, arixheshës së vet:

Sa të mbushet hëna, ty do ta bëj def
Por, po më tradhtove, për atë shpirt nëne

Në qiell do të var, në atë cengel hëne

Të të shohin njerëzia botës skaj më skaj

E bjeri defit të hënës pastaj
Dhe flokëhëna ime që kasha në krah

Mu dridh si njomëza kur shpërthen në ah

Flokhëna ime që e kasha cuar kahmos

Në troje, Paris e Los Anxhelos
Nuk dua anije, thash, avionë nuk dua Më merr e më co në bjeshkët e tua

Më ço në Kasaj a në Valbonën tënde

Dhe më var një natë, në çëngel hëne
Më co në viset ku ti je rritë

Ku njerëzit flasin më perënditë,

Tradhtomë, tradhtomë e fajet lermi mua

Më var në çengel hëne, me duart e tua
Më bëj, më bëj kurban dashurie

E qiellit ta dridh, si këmbane t’i bie

Shtatë qiej të rrëzohen, kur këmbana të bjerë

Të nisë nga fillimi bota dhe një herë
Tradhtomë, tradhtomë e fajt lërmimua

Kryqëzomë në ata qiej të bjeshkëve tua

Se bota ka nevojë për një Krisht të ri

Dërguar nga perëndia me emrin Dashuri