Në qytetin ku u vura emrat fëmijëve
Në çdo pëllëmbë ka një përmendore të
pabërë:
150 janë të vrarët e Hiçit

Tash kur shkoj njëherë në stinë,
Njëherë në stinë se kështu më thotë “Pse”-ja
Të 150-ët i shoh me sy
Në qytetin e vogël dalin si dikur,
Kanë vrarë njëri-tjetrin, po bashkë rrijnë
Dhe mua ma ruajnë një gotë në tavolinë,
Qyteti bën festë dhe dritat s’i shkimë,
Ata, si dikur, qeshin me shoshojnë
Dhe njëri tjetrit i japin dhuratë
Plagët e veta për ditëlindjet që zezojnë
Ditëlindje
Të vdekurish a keni parë?
Dhe unë fjalën harroj,
Duke parë vajzat që ata patën dashur
Që falin lulezeza e kërkojnë lulehëne

Dhe ikin të tmerruara se tuten prej
fantazmash… E gjithçka mbaron sa këndon gjeli i parë…