Shtëpinë e vjetër ua lashë,
Veç një dritare mos ma mbyllni kurrë,
Se vjen ndonjë natë shpirti i babës
Dhe këqyr a ka hi në votër…

Manin mos ma prisni, as qershinë,
Janë drurët më fisnikë të jetës:
Prej manit bëhet çiftelia
Prej lëvores së qershisë, tezgjahu i saj

Kthehet ndonjë ditë një këngëtar i gjakut
tim, bre!
Qenin s’kam ku e çoj në Qytetin e Madh:
Është mësuar me ujqër, s’është kone
Bulevardesh,
Veç amanet: Lotin e tij
Mos ma leni të pikojë në prag.

Kur të më harroni, ai do të më njohë
Në u kthefsha ndonjëherë në Kasaj – Itakë…