NATA fshin net nga fytyra jote,
derdh vajëra në qepallat e tua të thata,
djeg në ballin tënd mendimin
dhe pas mendimit kujtesën.

Midis hijeve që të përmbytin,
tjetër fytyrë gdhihet.
Dhe ndiej se pranë meje
nuk je ti ajo që po fle,
por ajo çupka që ishte
dhe që priste sa të të merrte gjumi
që të kthehej e të më njihte.