Të prita sonte të nisesh drejt meje,
në hapa gjigand të kalosh malet e merzisë.
Të vish, të bësh një mirësi,
të flakë nga zemra një brengosje, një dashuri.

Malli i djegë flakë kujtimet e mija,
e bukuria e jetës nga vuajtjet zhduket.
Të pres të bëhemi një shpirt i plotë,
e lumturia nga ne të mos humbet.

Dhe, unë të prita sonte si asnjëherë,
sepse për të fundit herë pritja ishte,
Mbete një kujtim, një shpresë që nuk egzistonte,
një lamtumirë si dhuratë se doja, por për mua e kishte.
Perparim Blakaj