U kthye një me dritën
vështrimit të syve,
imazhit fërgëllues prej ëndrre…

E dora e prushtë
mbi fletën e bardhë
u ngut ta rrëzonte…

Ia ndjeu ankthin frymës,
stuhisë së mendimeve,
e s’guxoi emrin t’ia thoshte…

Përmbytej shkumës së bardhë
oqeanit të thellë,
të imazhit pa korrnizë,
që brenda zhurmonte…

Mbi konture,
përvijuar hije qerpikësh,
Zotin luti, akrepat t’i ndalonte…
Shushurima e ëmbël e imazhit pa korrnizë
boshin e kohës kafshonte…